Jakób Raciborski - poeta z Mokregolipia

Jakób Raciborski – włościanin – samouk. Urodził się w 1882 roku we wsi Mokrelipie w rodzinie chłopskiej. Mając dwadzieścia lat ożenił się z Katarzyną Jasińską z Radecznicy. Życie osobiste nie szczędziło młodemu Jakubowi trosk i nieszczęść. Szczególnie tragicznym okazał się rok 1904, kiedy to 30 marca zmarł mu syn Bronisław, a 10 października zmarła ukochana żona. To jednak nie załamało Raciborskiego, który od młodych lat wciągnięty w wir pracy społecznej, organizował zebrania, przemawiał do ludu na zgromadzeniach i pisał wiersze.  Ten dziś mało znany utalentowany przywódca ludowy umiał zawsze skupiać wokół siebie słuchaczy. Chciał przelać w nich swą wiarę w niepodległość i lepszą przyszłość ludu wiejskiego. Wykorzystywał każdą nadarzającą się okazję, a najczęściej święta państwowe i kościelne. Po odzyskaniu niepodległości ten żarliwy trybun ludowy czynnie włączył się w życie społeczne wolnej Polski, realizując głoszone już wcześniej swoje naczelne społecznikowskie hasło oświaty dla ludu. Umarł na gruźlicę 30 kwietnia 1926 roku pozostawiając trwały ślad w życiu społeczno kulturalnym regionu i dorobek poetycki.

Zakonczyliśmy juz prace redakcyjne nad tomikiem wierszy, który zostanie wydany w setną rocznicę pierwszego wydania w 1913 roku. Będzie bezpłatnie udostepniony mieszkańcom, oraz przekazany do bibliotek powiatu zamojskiego.

Oto jeden z wierszy:

Moje dążenia

Nie  o  zaszczyty,  honory   i  sławę   mi    chodzi,

Co   jest   tylko    czczem   słowem    i  prędko   przechodzi,

Ale   o zadań   spełnienie,    jak  każe   sumienie,

O   te   czyny,   o    tę  pracę,  co    nigdy   nie   zginie

Co    jest   niejako   pomnikiem,   obrazem   w    przyszłości,

Co   jest   szlachetnem,   przykładnem   dla  całej   ludzkości.

Tak,   bracia    moi   kochani,   nie dbam    o    pochwałę 

I   o   to   co   jest   wzniosłe   i  serce  zagrzewa,

O   te  czyny,  o te   piosenki,  co  ma   dusza   śpiewa…

Bo  cóżby   mi   przyszło   z   tego,   choćby   mię   chwalono

I  po  rozmaitych    pismach    zawsze   unoszono

Jeśli   ziarno   na  oświaty  niwie dziś  rzucone

Będzie   przez   mą  brać   siermiężną    zawsze   zaniedbane

Jeśli   wszystkie  me   wysiłki  zostaną  w   ukryciu!...